Κάπου ανατέλλει πάλι φως, αυτό μην το ξεχάσεις
οι Πετεινοί φωνάζουνε, την Πίστη σου μη χάσεις.
Κάπου ανατέλλει πάλι φως, μια καινούρια μέρα
ποιός ξέρει ποιος θα προδοθεί, ή ποιος θα πάει πιο πέρα.

Κάπου θα βρεις κι εσύ ξανά, ξανά τον εαυτό σου
εκείνον που τον ξέχασες, κι όμως είναι δικός σου.
Μια νύχτα τέτοια λαμπερή, νύχτα σα μέρα Αυγούστου
σε ξέχασα πρώτη φορά, πρώτη φορά σε βρήκα.

Κι από το φόβο μου έτρεξα, πήρα τη νύχτα προίκα.
Κάπου ανατέλλει πάλι φως (κι) όμως εγώ δε βλέπω
τα μάτια μου τυφλώθηκαν, το φως δεν το αντέχω.

Κάπου ανέτειλε το φως, τρέχω για να το πιάσω
εμένα μήπως ξαναβρώ, θέλω να το προφτάσω.
Τα γόνατα λυγίζουνε, μα η ψυχή ελπίζει
πασχίζει, τρέχει, λαχταρά για να το συναντήσει

Κάπου ανέτειλε το φως, τρέχω για να το φτάσω
χίμαιρα είναι, φάντασμα, του άλλου κόσμου πλάσμα.
Μια πλάνη και μια προσμονή, ένα μεγάλο χάσμα
που χώρισε τους ζωντανούς απ’ τους νεκρούς και λέει:

Μη ψάχνεις τις ανατολές, όλες τις μέρες ζήσε,
σήμερα ήρθες ως εδώ, αύριο αλλού θα είσαι.