Για πάντα σιωπηλή, ζητώντας κάτι
να με παίρνει μακριά, μια αυθαπάτη
σε ένα άψυχο χαρτί να τριγυρνά
να με τρομάζει στο σκοτάδι
στην ερημιά.

Κι εκείνη φταίει που αν με κοιτάς γυρνώ το βλέμμα
Εκείνη με έμαθε μια λέξη να σου λέω κι ας είναι ψέμα

Εντάξει, δε με κατάλαβα ποτέ και με τρομάζει
το κάθε πέρασμα στο χθες.
Εντάξει, ήτανε λάθος της στιγμής αυτή η φράση
Και μοιάζει με ενοχή.

Ποτέ δε μίλησε για αγάπη
Δεν είχε τίποτα να πει
γι αυτό το κάτι.
Που το κορμί μου διαπερνά
σαν ένα μαύρο μονοπάτι
που χάραξαν θεριά

Κι εκείνη με έμαθε με οινόπνευμα να τρέφω την ύπαρξή μου
Εκείνη με έμαθε να φεύγω πριν χαράξεις την ψυχή μου

Εντάξει, δε με κατάλαβα ποτέ και με τρομάζει
το κάθε πέρασμα στο χθες.
Εντάξει, ήτανε λάθος της στιγμής αυτή η φράση
Και μοιάζει με ενοχή.