Έτσι ξαφνικά χωρίς να το καταλάβω
πέρασα μέσ’ απ’ τον καθρέφτη
στην άλλη όχθη
σ’ ένα άλλο σύμπαν
ένα γοερό κλάμα ακούγεται
ανάμεσα στις χυμένες διαστάσεις
στο πανδαιμόνιο των πυρήνων.
Έμεινε πίσω
αυτό που είπαμε νιότη
και το ασημί της βροχής,
κάποιος μετατόπισε τις οδύνες
έχτισε τις συμπληγάδες πέτρες
στη ροή των λέξεων
στο χυμένο αίμα
κι απέδρασε σιωπηλά
απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα του Φλεβάρη.

Νυχτώνει ή έτσι μου φαίνεται...
η ακτινοβολία της φθοράς
μας ζωνει σαν αύρα.