Στο βαθύ το μεσονύχτι
που αγρυπνά με ένας καημός,
το κορμί μου όλο ταράζει
μυστικός, αργός ρυθμός.

Η καρδιά μου είναι μια στάλα,
κι όμως τόσα έχει αιστανθεί
που όλη η ζήση μου εκεί μέσα
στένεψε για να κριθεί.

Πιο πολύ κι από το νου μου,
τρέχει, ορέγεται, νογά.
Κάθε λύπης ή χαράς μου
τους καρπούς τρυγά.

Μέσα της ο κόσμος όλος
πάθη, αγάπες της ζωής,
ως την ώρα εκεί σταλάζουν
της στερνής πνοής.

Ω χαρές, πόσα φαρμάκια
την ποτίσατε κρυφά,
κι ω μαράζια, πόσες γλύκες
από σας ρουφά…

Η καρδιά μου είναι μια στάλα,
κι όμως τόσα έχει αιστανθεί,
που τα πάντα βλέπει τώρα
μ’ ένα νόημα βαθύ.

Και ποτέ δε θα λυγίσει,
δε θα γείρει να χαθεί,
σαν το λούλουδο στο βάζο
δε θα μαραθεί.

Σα δεν έβρει τη γαλήνη
την ελπίδ’ απανεμιά,
θα παλέψει όσο να σπάσει,
με την τρικυμιά.