Αυπνίες
άδειο κρεβάτι
υγρασία
ζέστη
δυο σώματα γυμνά
πλάτη με πλάτη
δε μιλούν
μπύρα πίνουν
παγωμένη
τσιγάροη τηλεόραση βουβή
παίζει τηλεπωλήσεις
συντονισμένο στην ΕΡΑ
το ραδιοφωνάκι
Τζον Κολτρέιν
κι έπειτα σιωπή,
απόλυτη σιωπή
ευχάριστη
ή δυσάρεστη
τρομακτική ενίοτε,
υγρή οπωσδήποτε

η γάτα στα πόδια μας
ανήσυχη
κι ερωτευμένη
μικρή, μαύρη μάγισσα
στον Έρωτα μας
νόημα δίνει,
βροχή
έξω
του Αυγούστου κι αυτή
ξεπλένει
τις αμαρτίες μας
τρέχει το νερό
βρίσκει διέξοδο
στο ανοιχτό παράθυρο,
τα δάκρυά μας
ξεπλένει.

Σηκώνεσαι
σε κοιτώ σα χαμένος
παιδί φοβισμένο
που αναζητά
τη δική σου αγκαλιά
το φιλί
που δε θα `ρθει,
φεύγεις
γυμνή
όλα σου τα υπάρχοντα
εδώ
το κόκκινο φόρεμα σου
οι δίσκοι των Doors
ο Εραστής της Λαίδης Τσάτερλυ
το άρωμα σου,
μες τη βροχή
τα μαλλιά σου
στο στητό στήθος
στους ώμους απλωμένα
όπως όταν γνωριστήκαμε

ένα χρόνο πριν
σ’ ένα κρεβάτι
και μια παραλία
υγρασία
ζέστη
δυο σώματα γυμνά
πρόσωπο με πρόσωπο
που δεν μιλούσαν
αλλά σχεδίαζαν
τον κόσμο
να κατακτήσουν.

Φεύγεις
κι εγώ αλήτης
χαμένο κορμί
να σου φωνάξω
δεν μπορώ
-ίσως και να μη θέλω-
βάζω το σακάκι μου
και πάω για μπύρες.