Όπως σε κοιτώ και με κοιτάς
Κουράστηκα να γίνεται αυτό συνέχεια με εμάς το ποιος ευθύνεται
Πια τώρα δε με απασχολεί καθόλου
Υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα
Όπως το να αφήσω ελεύθερο ό,τι δεν αφήνεται
Το συναίσθημα είναι τζάμπα μα το πληρώνεις ακριβά
Στο τέλος μου'παν πρόσεχε όχι όποιο χέρι βρεις κράτα
Ο δρόμος με αγκάθια, με οδηγεί σε πλεούμενα παλάτια
Έπειτα βύθιση, όχι από βροχές μα δακρυσμένα μάτια
Τι μου θύμισες μόνο τέλος στην αρχή απηύδησες
Μα κάτι τήρησες στα δεδομένα
Τύποι σε ενοχλούνε το γνωρίζω πιο πολύ και από την απόγνωση
Που βλέπω σε δικούς μου κάθε μέρα
Μετρώντας τα σκαλιά, εκτός εαυτού, που πατά το πέλμα
Με κάτι σαν δικό σου να'χεις χώρο, αβάντα αέρα
Μα μη μου πεις κάποια στιγμή ότι ξύπνησες στραβά και θες να φύγεις
Τότε τουλάχιστον να σε βλέπω και ας μη σ'έχω ψέμα

Όταν σε είδα ξανά
Δε σου'πα γεια
Γιατί το πρώτο είναι εύκολο, το δεύτερο πονά
Τ'άφησα είπα άλλη φορά
Την νύχτα ομως μ'έπνιγε ήσουν τόσο κοντά
Όταν σε είδα ξανά
Δε σου'πα γεια
Γιατί το πρώτο είναι εύκολο, το δεύτερο πονά
Και από τότε περιμένω στα σκαλιά
Ακόμα περιμένω ίδια ώρα μα άλλη χρονιά

Όπως σε κοιτούσα εσύ δεν κοίταγες
Κάτι μέσα φύλαγες που όσο και αν πλησίαζα, Θεούς είχες για φύλακες
Σαν άγγελος, μα δρόμος σου με κόλαση παράλληλος, διπλή γραμμή πατούσες και εγώ μαζί σου σαν άνεμος
Απ'το παράθυρο σου κλέφτης μπαίνω
Ποτέ σου δε μου επέτρεψες να συστηθώ και ας είμαι αυτός που θέλω. δε με ξέρω
Ζωη περνάς σαν τραίνο από μπροστά μου, όποτε σε βλέπω παν γρήγορα όλα και ας μην πεθαίνω

Γνωρίζω πάλι πρόγραμμα σου σήμερα
Ό,τι και αν κάτσει ό,τι και αν βγει δε με γεμίζει απολύτως τίποτα
Θύμωνα με αυτό γι'αυτό επίμονα έγινα αυτό που δεν περίμενα
Χωρίς σκοπό δεν πας ούτε περίπατο στα αζήτητα
Προσχήματα κρατώ όμως για'σένα
Τουλάχιστον κάτι καλό βγήκε απ'αυτό για εμένα
Να είμαι αυτό που είμαι και να γράφω κάθε μέρα
Το σενάριο σου αρκεί για δυο σελίδες και έτσι τέρμα

Δεν αρκεί ο χρόνος να σε πολεμά
Μα κρατούσα ζωντανή τη στιγμή, ήξερα πως άξιζε