Με πέτρινα δεσμά κρατάω την αυγή μου
τείχη ψηλά κρύβουν το φως μες την αυλή μου
Γιατί οι σκιές κρατούν σε λήθη την ψυχή μου
κι έτσι ξεχνώ πιο εύκολα τη φανερή ενοχή μου

Που ενώ καπετάνιος έγινα σε θάλασσες με αντάρα
εγώ πια πλέω σε ασφαλή νερά με τέρμα τα φουγάρα
για να μη βλέπω το άδικο, τη δυστυχία, τον πόνο
και για τα άσκημα της Γης, οι άλλοι να φταίνε μόνο

Μα θα `ρθει η ώρα που το φως θα διώξει τις σκιές μου
και θα `ρθω αντιμέτωπος μ’ όλες τις ενοχές μου
που το καράβι μου χτικιό το είχα ν’ αρμενίζει
και όχι ελπίδα να γυρνά, σε όλους να χαρίζει.

Τότε θα δω πραγματικά, τα λάθη που είχα κάνει
τόσες ψυχές που είχαν χαθεί θα έβρισκαν λιμάνι
μα σαν ναρκωτικό η λήθη με καλύπτει
και πάλι πίσω στις σκιές βολεύομαι σε κρύπτη

Κι ας είμαι καπετάνιος σε θάλασσες με αντάρα
εγώ θα πλέω σε ασφαλή νερά με τέρμα τα φουγάρα
δε θα βλέπω το άδικο, τη δυστυχία, το πόνο
και για τα άσκημα της Γης, οι άλλοι θα φταίνε μόνο