Φοβάμαι τον θάνατο,
λες και θα ανοίξει ένα κλουβί
λες και θα με ρημάξει η ατιμωρησία
λες και θα βρεθεί κάποιος να με πει αχάριστη
που πάω και ξεθυμαίνω πριν της ώρας μου
που αφήνω το καλό για το κακό.

Φοβάμαι τον θάνατο,
λες και μου είπαν τι να προσέξω κι εγώ το αμέλησα
λες και με κοιτάζουν στα μάτια τα παιδιά που δε γέννησα
που κι εκείνα βάφουν τις μέρες μου κόκκινες
που με ανατινάσσουν με απορίες
που γίναν η μάνα μου κι ο πατέρας μου.

Φοβάμαι τον θάνατο,
λες και με είπαν κακό παιδί
λες και με μάλωσαν γιατί κρυφάκουσα
που τόσα και τόσα κράτησα
που ένα όχι της προκοπής δεν κατάφερα να πω.

Φοβάμαι σαν να μην ξέρω ποιος είναι ο φόβος,
από που κρατάει η σκούφια του
και πως θα με ευχαριστήσει στο τέλος.

Και το τέλος είναι αυτό που φοβάμαι λιγότερο.