Όπως σε κοιτώ και με κοιτάς
κουράστηκα να γίνεται αυτό συνέχεια με μας
το ποιος ευθύνεται
και τώρα δεν μ’ απασχολεί καθόλου
υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα
όπως το ν’ αφήσω ελεύθερο ό,τι δεν αφήνεται
το συναίσθημα είναι τζάμπα
μα το πληρώνεις ακριβά στο τέλος
μου `παν πρόσεχε
όχι όποιο χέρι βρεις κράτα
ο δρόμος μ’ αγκάθια οδηγεί σε πλεούμενα παλάτια
μέχρι την βύθιση, όχι από βροχές
μα δακρυσμένα μάτια...

Τι μου θύμισες;
Μόνο τέλος στην αρχή αντίκρισες
μα κάτι τήρησες, τα δεδομένα
τύποι σ ενοχλούνε το γνωρίζω
πιο πολύ κι απ’ την απόγνωση
το βλέπω σε δικούς μου κάθε μέρα
μετρώντας τα σκαλιά εκτός αυτού που πατάω το πέλμα
κατάντησα ειδικός, να εξηγώ τα πάντα,
αέρα...
Να μην μου πεις κάποια στιγμή ότι ξύπνησες στραβά
και θες να φύγεις, το “τουλάχιστον”
να σε βλέπω κι ας μη σε χω
ψέμα...

Όταν σε είδα ξανά δε σου `πα γεια
γιατί το πρώτο είναι εύκολο το δεύτερο πονά
τ’ άφησα είπα άλλη φορά
τη νύχτα όμως μ’ έπνιγε ήσουν τόσο κοντά
όταν σε είδα ξανά δε σου `πα γεια
γιατί το πρώτο είναι εύκολο το δεύτερο πονά
κι από τότε περιμένω στα σκαλιά
ακόμα περιμένω ίδια ώρα μα άλλη χρονιά.

Όπως σε κοιτούσα εσύ δεν κοίταγες.
Κάτι μέσα φίλαγες που όσο κι αν πλησίαζα,
Θεούς είχες για φύλακες
σαν άγγελος, μα δρόμος σου με κόλαση παράλληλος
διπλή γραμμή πατούσες κι εγώ μαζί σου σαν άνεμος .
Απ’ το παράθυρο σου κλέφτης μπαίνω.
Ποτέ σου δε μου επέτρεψες να συστηθώ
κι ας είμαι αυτός που θέλω.
Δε με ξέρω. Ζωή περνάς σαν τρένο από μπροστά μου
οπότε σε βλέπω πάν’ γρήγορα όλα κι ας μην πεθαίνω …

Γνωρίζω πάλι πρόγραμμα σου σήμερα
ότι κι αν κάτσει
ότι κι αν βγει
δε με γεμίζει απολύτως τίποτα
θύμωνα μ’ αυτό γι’ αυτό επίμονα έγινα αυτό που δε περίμενα
χωρίς σκοπό δε πας ούτε περίπατο στ’ αζήτητα
προσχήματα κρατώ
όμως για `σένα
τουλάχιστον κάτι κάλο βγήκε απ’ αυτό για έμενα
να είμαι αυτό που είμαι και να γράφω κάθε μέρα
το σενάριο σου αρκεί για δυο σελίδες κι έτσι τέρμα.

Όταν σε είδα ...