Ποτέ μου δε σου είπα δικός σου για πάντα,
έτρεφες ελπίδες να `μαι το δικό σου στάνταρ,
λάγισα, άργησα μα κατάλαβα πια,
Ρίσκαρα, έπαιξα, έχασα και στα χαρτιά και στην αγάπη τελικά,
ήσουν λάθος γενικά, λούσα και χρυσαφικά, που κοστίζαν ακριβά.

Σ’ αγάπησα, έκλαψα δόθηκα έτσι απλά,
πόνεσα έκαψα έσκισα ρούχα παλιά.
Εικόνες αναμνήσεις, μην πας να με λυγίσεις,
μ’ αυτά δε με ραγίζεις, μην με υπολογίζεις.

Γι’ αυτό πιες πολλές γουλιές, ζήτα συγγνώμη
αν θες, άλλαξε γνώμη αν θες, ήταν ακόμη εχθές,
που μου `λεγες, πως τα πάντα θα `κανες,
άλλον άντρα αγκάλιαζες, όμως σε είδα,
μεγάλη πίκρα πήρα και είπα φτάνει,
τα κόλπα σου αυτά μ’ έχουν ξεκάνει, αυτή χάνει.

Εγώ θα είμαι εκεί για να θυμίζω τις στιγμές που γέρασες,
πόσο φαρμάκι κέρασες, γι’ αυτό προκαλώ, προσκαλώ
δεν ξεχνώ, λειτουργώ ομαλά, ενεργώ φανερά,
θα στο πω καθαρά, φωναχτά.

Σε παρακαλώ, σβήσε τώρα το κινητό,
ξέχνα όσα περάσαμε εμείς οι δυο,
μάζεψέ τα και φύγε από εδώ.
Σε παρακαλώ.

Ποτέ μου δε σου είπα δικός σου για πάντα,
μου πες, στο κινητό σου τελευταία φορά απάντα
όμως εγώ φτάνω τριάντα, κι έχω κάνει τα πάντα,
δεν μπορώ άλλο υπομονή και να μου λες αγάντα.

Και τα δικά σου καν’ τα `κει που θα `σαι, παρούσα
πόσο εκλιπαρούσα την ώρα που θα `σαι απούσα.
Τη μια τη μισούσα, την άλλη την αγαπούσα,
πάλι μετά δε μιλούσα, με τεκίλες μεθούσα,
τις δυο της φίλες ποθούσα, στον ύπνο παραμιλούσα,
μαρτυρούσα άλλο χέρι, κρατούσα το καλοκαίρι.

Εν’ μέρει αν δε συμφέρει, φέρει αντίθετη άποψη,
η καρδιά της θα είναι, μαζική κατανάλωση.
ανάλωση πριν το τέλος, έχει σπάσει το βέλος,
απ’ την καρδιά της και ο έρως, μετατραπεί σε μένος.
Άρα κι εγώ επομένως, θα αράζω για μένα τώρα,
κράζω εσένα και όλα, είχα και ακόμα τόσα,
για μια φορά την γλώσσα βάλε στο μυαλό,
λυπάμαι δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ.

Γι’ αυτό πιες, βρες κι άλλες συνταγές
για να ξεχάσεις μην μου λες,
ποιές, είναι αυτές που δε θα ψάξεις,
μόνο πες, φταίω εγώ και γι’ αυτό,
φεύγω εγώ, ευχαριστώ, μη σε δω, στο καλό,

Σε παρακαλώ, σβήσε τώρα το κινητό,
ξέχνα όσα περάσαμε εμείς οι δυο,
μάζεψέ τα και φύγε από εδώ.
Σε παρακαλώ.