Τι με τηράς όπου γελώ και λες δεν έχω ντέρτι
το ντέρτι το `χω στην καρδιά, στα χείλη το μαράζι.
Δεν έχω τίνος να το ειπώ το ντέρτι μου ο καημένος.

Να σας το ειπώ ψηλά βουνά, φοβούμαι μη ραΐστε
να σας το ειπώ ψηλά κλαριά, το Μάη δε θ’ ανθίστε
να σας το ειπώ βρυσούλες μου, φοβούμαι μη στερφέψτε
να της το ειπώ της μάνας μου, κείνη είναι αποθαμένη.

Η άνοιξη πάλι άνοιξε τα πεθυμιά φτερά της
δε θα τ’ αφήσει του χιονιά μιλιά με τη μιλιά της.
Δε θέλω μήτε να το ειπώ το ντέρτι μου ο καημένος.

Θα σας το ειπώ ψηλά βουνά, να μην ξαναραΐστε
θα σας το ειπώ ψηλά κλαριά, το Μάη για να ανθίστε
θα σας το ειπώ βρυσούλες μου, να μην ξαναστερέψτε
θα της το ειπώ της όμορφης, κείνη με περιμένει