Ζεῦ πάτερ, ὑѱίδρομον πυραυγέα κόσμον ἐλαύνων,
στράπτων αἰθερίου στεροπῆς πανυπέρτατον αἴγλην,
παμμακάρων ἕδρανον θείαις βρονταῖσι τινάσσων,
νάμασι παννεφέλοις στεροπὴν φλεγέθουσαν ἀναίθων,
λαίλαπας, ὄμβρους, πρηστῆρας κρατερούς τε κεραυνούς,
βάλλων ἐς ῥοθίους φλογερούς, βελέεσσι καλύπτων
παμφλέκτους, κρατερούς, φρικώδεας, ὀμβριμοθύμους,
πτηνὸν ὅπλον δεινόν, κλονοκάρδιον, ὀρθοέθειρον,
αἰφνίδιον, βρονταῖον, ἀνίκητον βέλος ἁγνόν,
ῥοίζου ἀπειρεσίου δινεύμασι παμφάγον ὁρμήν,
ἄρρηκτον, βαρύθυμον, ἀμαιμάκετον πρηστῆρα
οὐράνιον βέλος ὀξὺ καταιβάτου αἰθαλόεντος,
ὃν καὶ γαῖα πέφρικε θάλασσά τε παμφανόωντα,
καὶ θῆρες πτήσσουσιν, ὅταν κτύπος οὖας ἐσέλθηι
μαρμαίρει δὲ πρόσωπ’ αὐγαῖς, σμαραγεῖ δὲ κεραυνὸς
αἰθέρος ἐν γυάλοισι διαρρήξας δὲ χιτῶνα
οὐράνιον προκάλυμμα βάλλεις ἀργῆτα κεραυνόν.
Αλλά, μάκαρ, θυμὸν κύμασι πόντου
ἠδ’ ὀρέων κορυφαῖσι τὸ σὸν κράτος ἴσμεν ἅπαντες.
Αλλὰ χαρεὶς λοιβαῖσι δίδου φρεσὶν αἴσιμα πάντα
ζωήν τ’ ὀλβιόθυμον, ὁμοῦ θ’ ὑγίειαν ἄνασσαν
εἰρήνην τε ѳεόν, κουροτρόφον, ἀγλαότιμον,
καὶ βίον εὐθύμοισιν ἀεὶ θάλλοντα λογισμοῖς.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Δία πατέρα μας, που οδηγείς τον λαμπρόν κόσμον που βροντάει υψηλά και παράγεις
την υψηλοτάτην λάμψιν της αιθέριας αστραπής, συ που με τις θεϊκές βροντές σου
τινάσσεις (τραντάζεις) τον θρόνον των πανευτυχών θεών και ανάβεις τη φλογεράν
αστραπήν μέσο από τα νερά. πού είναι σκεπασμένα από σύννεφα, και στέλνεις τις
λαίλαπες, τις βροχές, τις ανεμοθύελλες, τους ισχυρούς κεραυνούς, που είναι φλογεροί,
ορμητικοί, φρικώδεις, ισχυρόκαρδοι, θορυβώδεις, γεμάτοι φλόγα, και σκεπάζεις με τα
σύννεφα το φοβερόν πετούμενο όπλον (τον κεραυνόν), που κλονίζει τις καρδιές και
προκαλεί ανατριχίλα, που έρχεται αιφνιδιαστικά και είναι βροντερό, αγνό βέλος
ακατανίκητον. Με τους στροβίλους του απέραντου σφυρίγματος, που τρώγει τα πάντα
κατά την ορμητικήν του κίνησιν, αδιάρρηκτον αγανακτημένον, ακαταμάχητον, το οξύ
ουράνιον βέλος του φλογερού κεραυνού, πού κατεβαίνει με βροντές και αστραπές, για
τον οποίον και η γη αισθάνεται φρίκην και ή πάμφωτη θάλασσα και τα θηρία τον
φοβούνται όταν ο κτύπος (του κεραυνού) εισέλθει εις το αυτί των (Όταν τον ακούσουν).
λάμπουν τα πρόσωπα των από τις λάμψεις του κεραυνού. Όταν πέφτει ο κεραυνός εις τας
κοιλάδας του αιθέρος (εις τον θόλον του ουρανού) όταν όμως διαρρήξεις (διασχίσεις)
τον χιτώνα, που είναι το προκάλυμμα του ουρανού, χαλαρώνεις τον απαστράπτοντα
κεραυνόν. Αλλά μακάριε, ρίψε τον βαρύν θυμόν σου εις τα κύματα του πόντου και εις
τας κορυφάς των βουνών διότι την δύναμιν σου την γνωρίζομεν όλοι.
Αλλά συ προς χάριν της σπονδής δόσε εις τας φρένας (εις τον νουν) πάντα τα ορθά (τα
πρέποντα), και ζωήν ευτυχισμένην και μαζί μ’ αυτά την βασίλισσαν υγείαν και την θεάν
Ειρήνην που τρέφει τα παιδιά, την πολυτίμήτον και βίον που θα θάλλει (να είναι πλήρης)
από εύθυμους λογισμούς.