Εσχάτως έβαλα ωράριο στην ποίηση.
Οκτάωρο τις καθημερινές.
Υπερωρίες Κυριακές και αργίες.
Πάει καιρός που κυνηγάω συλλαβές
φυλλομετρώντας τα κιτάπια της ζωής μου.
Οι λέξεις λες κατέθεσαν τα όπλα
χαθήκανε στις τούφες της ομίχλης
και τα ρυάκια στο μυαλό μου στέρεψαν
πέτρινες φράσεις σκίζουν τις σελίδες.
Βδομάδες τώρα ξύνω τα μολύβια μου.
Βουλιάζω σε γραφές κι ανθολογίες.
Μάταια στα υπόγεια της νύχτας αλυχτώ
ν’ ανοίξω χαραμάδα στο σκοτάδι.
Την περασμένη Κυριακή, δεν άντεξα την ήττα.
Άφησα πίσω μου μελάνια και χαρτιά
ξανοίχτηκα στον άνεμο και βγήκα στο μουράγιο.
Να παίξω με τα σύννεφα κρυφτό.
Να πιω ένα κρασί με τους ψαράδες.
Να περπατήσω κατά μήκος της ακτής
ως το σοφό ναυάγιο που λιάζεται στο μόλο.

Και να που άνοιξε η βεντάλια με τις λέξεις.
Και να που άνθισε το ποίημα στην ξέρα.