Σβήσε το φως κι έλα στο κρεβάτι μας
κρυώνει απόψε η αγάπη, έλα
αγκαλιασμένοι, στα ζεστά
να υποδεχθούμε το Φλεβάρη,
έλα, σ’ εσένα χρωστάω τη ζωή μου
που πνίγεται από σχέσεις φτηνές
και λόγια του αέρα που σαν αιθαλομίχλη
τυφλώνουν την ύπαρξη μου, σβήσε το φως
στο ραδιόφωνο τραγούδια για τον έρωτα
καλούν, σε μια μακρά εξομολόγηση,
ακούς; η εξομολόγηση αρχίζει
φοβάμαι, τον προδομένο έρωτα
τις συννεφιασμένες Κυριακές
ξυρισμένα κεφάλια και σβάστικες της ντροπής
τη φτώχεια μας φοβάμαι,
τραγούδια για παγωμένες τσιμινιέρες
που εξαργυρώθηκαν
με θέσεις σε αναπαυτικές πολυθρόνες
και χρυσές καταθέσεις, έλα
τέλος δεν έχει αυτή η εξομολόγηση,
μεγαλώνει ο φόβος μου
που παρηγοριά βρίσκω
σε παλιά τραγούδια με την Ella Fitzgerald
σε φιλμ τρομακτικά με φτηνά ειδικά εφέ
και ύποπτες ερμηνείες, σβήσε το φως
άνοιξε την πόρτα της καρδιάς μου,
κρυώνει απόψε η αγάπη
και δεν αντέχω σαν την αμυγδαλιά
λουλουδάκια να βγάζω μόνο και μόνο
για να τα κλέψει ο χειμώνας, έλα
αγκάλιασε με, φίλησε με, κάνε μου έρωτα,
νέος στα χρόνια, μα νιώθω τόσο γέρος
ποιήματα γράφοντας για κεριά και καντηλάκια
για το λάδι τους που τελειώνει
απελευθέρωσέ με απ’ τα δίχτυα του φόβου
της απόγνωσης, της ήττας,
κρυώνει απόψε η αγάπη, έλα
αγκαλιασμένοι, στα ζεστά
να υποδεχθούμε το Φλεβάρη
και την Άνοιξη που με γρήγορο βήμα έρχεται
ν’ ανθίσει την ελπίδα μας
να καθαρίσει την αιθαλομίχλη
και με την πολιτεία να μας ενώσει
που ορκίζεται στη γροθιά της κι ανατροπές φέρνει
στις τράπεζες, στον θάνατο, στον έρωτα,
σε περιμένω, σ’ έχω ανάγκη
όπως κι εσύ με χρειάζεσαι,
κι εσύ φοβάσαι, το ξέρω
σε αγοραίους έρωτες
ζητάς τη σωτηρία, έλα
μην φοβάσαι τον Φλεβάρη
ανάπηρος πολέμου κι αυτός
γνώρισε τον πόνο
των ανθρώπων και των πραγμάτων
και ξέρει πως μόνο με επαναστάσεις
αλλάζει η κοινωνία
η ζωή και η καρδιά μας,
κι εδώ τελειώνει
η εξομολόγηση
έλα, άνοιξε τα φτερά σου
και πέτα, ερωτευμένος
σ’ ακολουθώ.