Καμιά φορά σκοτώνω τα λόγια μου
μπροστά στα ανοιχτά πόδια σου
αγγίζω το καλσόν σου και βάζω φωτιά
τότε μπαίνει λαχανιασμένος ο άνεμος
κι απενεργοποιεί τις ορέξεις μου.

Βέβαια θα μου πείτε: "και τι έχασες;"
ποτέ ο παράδεισος δεν ήταν όμορφος
και οπωσδήποτε τόσο καθαρός
μονάχα πέτρες και χόρτα φυτρώνουν
κι άγγελοι αξύριστοι για μέρες.

Μα εγώ ξέρω καλά πως θα σωθώ
χωρίς να χρειαστεί να σε σκοτώσω.