Η κόμη φλόγα ιπτάμενη κατά την άπω δύση
Πόθων, καθώς όλη ανελίσσεται κατρακυλά,
(Θά `λεγες ένα διάδημα που πάει να ξεψυχήσει)
Προς το εστεμμένο μέτωπο εστία της παλαιά

Αλλά χωρίς χρυσαύγεια να στενάζεις που ως φλογίζει
Το νέφος τούτο τ’ ολοζώντανο εσωτερικού
Πυρός η καύση αρχέγονα μονάχη συνεχίζει
Μέσα στο κόσμημα άδολου ματιού είτε σκωπτικού

Γύμνια ενός ήρωα τρυφερού τη δυσφημίζει εκείνη
Που μήτε έν’ άστρο μήτε φως στο δάχτυλο κινεί
Όμως το θήλυ μ’ ένδοξην απλότη για να ντύνει
Πλησίφαη με το στέμμα της το άθλημα επιτελεί

Ρουμπίνια στην αμφιβολία που γδέρνει να σκορπίζει
Καθώς μια δάδα ευφρόσυνη που προστασία χαρίζει.

Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης.