"Στου ανέμου επλανιόμουν το χρυσάφι, αποφεύγοντας των χωρίων το άσυλο,
όπου με είχαν ακραίοι γνωρίσει καημοί. Από τον σκόρπιο χείμαρρο της
ακινητούσας ζωής είχα αποστάξει την έντιμη σημασία της Ειρήνης. Το κάλλος
άφριζε σαν όπλο μέσ’ απ’ τον παράδοξο κορσέ της κι έδινε ρόδα στους
κρουνούς, στις βρύσες".

Το χιόνι τον κατέλαβε εξ απίνης. Έσκυψε πάνω απ’ την κατερειπωμένη όψη
και ρούφαγε με μεγάλες-μεγάλες γουλιές τη δεισιδαιμονία. Ύστερ’
απομακρύνθηκε παρασυρμένος από την επιμονή εκείνου του κυματισμού,
του μαλλιού εκείνου.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.