Ξεντυμένη και με το μέτωπό σου αγνό
Γκρεμίζεσαι σαν νά `σουνα τσεκούρι
Σπινθηροβόλο και μ’ ένα βάρος πάνω σου
Που κάνει το μολύβι ν’ ανεβαίνει

Άκου το ρουμπίνι πώς ανθίζει
Και πώς το τυρκουάζ μαραίνεται
Το στόμα σου την όψη σου γητεύει
Και το κορμί σου πια μπορεί να ρθεί
Χτυπώντας λες κι είναι αληθινή καρδιά.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.