Από όστρακα θραυσμένα κάτασπρη,
ηχογράφος
στον βρυχηθμό της θάλασσας,
κάθε ρυτίδα σου και μια αγκαλιά για τα παιδιά
σαν κτίζουν το εφήμερο κάστρο τους,
να οριοθετεί το μπλε της θάλασσας,
το φαιοπράσινο της γης.

Πάνω σ’ αυτό το όριο,
σ’ αυτό ακριβώς το όριο του μετεωρισμού,
μύρια κογχύλια ολόμονα
να γράφουν στίχους για το αύριο.

Πόσοι στ’ αλήθεια ποιητές ταυτόχρονα
κρατούν τις σάλπιγγες σ’ όλες της γης τις θάλασσες
κι η ψυχή τους ανεμοδέρνεται ανάμεσα στους αλίανθους,
σ’ αυτό το ενδιαίτημα του λόγου,
το ενδιαίτημα των στίχων π’ άνθισαν;

Στην ακτή των ποιητών,
ενδιαίτημα υψηλού κινδύνου προς εξαφάνιση.