Το φως έσπασε την πορεία στον καθρεπτισμό του,
Πάνω στο παράθυρο που το διέπρεπε.
Κι όμως, σε στένευε τόσο η νύχτα που οι λέξεις
αποκοιμήθηκαν στο αθάνατο.
Σαρκοβόρες σελίδες μάτωναν τα μεσάνυχτα.
Οι παλάμες έσφιγγαν τη σιωπή.
Αδυσώπητο υγρό τινάσσεται στο στήθος του κρεβατιού.
Ποια μορφή ήσουν πάλι;
Το ποίημα ή το άγαλμα;