Έχει κι ο πόνος
τον γλυκό του σκοπό,
το δικό του τραγούδι.
Θα πέφτει απόγευμα
ο τόπος γύρω θα ησυχάζει
κι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
ένα θλιμμένο μπλουζ...

Κι όσοι έφυγαν νωρίς,
χωρίς ένα τηλέφωνο
ή χωρίς να μας χτυπήσουν
το κουδούνι,
θα `ναι τώρα κάπου μαζεμένοι.
Ίσως να λένε κι αυτοί για μας,
ίσως πάλι να αστειεύονται, να
χαρτοπαίζουν
να `χουν ξεχάσει τα παλιά
να έχουν κεφάλια άδεια από ιδέες
σώματα αψεγάδιαστα, λευκά—

κι ο περσινός ο γάτος μας
μέσα στη μαύρη γούνα
κοιμάται κι ονειρεύεται
φανταστικά πουλιά.