Ξέβρασε στ’ ακρογιάλι τη μορφή σου ο άνεμος

κόρη του χαλασμού, με τα άμορφα μάτια τα γελαστά.

Βήματα ακούστηκαν στην αφρισμένη γη.

Ο ήλιος σημάδια άφηνε πάνω στην άμμο.

Τέτοιους καιρούς κυνηγούσανε τ’ όνειρο,

ώσπου το βλέμμα σου

μες στα στομάχια της γης στράφηκε.

Ξερίζωνε δέντρα Θεών κι ανθρώπων

σαν θέλησαν τον καρπό σ’ άγονη γη.

ΟΙ ρίζες φλεγόμενες. Ποιος πολεμά την ελπίδα;

Ο χρόνος; Φεύγοντας σημαδεύει ό,τι ζει και πεθαίνει.

Αίμα πίνει και σάρκες περπατώντας τα βράδια στις αμμουδιές.

Σέρνει τα κόκαλα της αντίστασης.

Νύχτες και μέρες δεν λογαριάζει σαν τον ξεχάσουν οι άνθρωποι.

Τις μορφές που αγαπά, αλύπητα χαρακώνει.