μητέρα πνιγμένη στη βλάστηση

σου αφιερώνω

αυτό το τούνελ ολόκληρο

το φως στις εισόδους

τον άνεμο που το διαπερνά

την αίσθηση

το κάτοπτρο

τα μακριά τριαντάφυλλα

ότι κινείται

ότι θερμαίνει

τη γη που υψώνεται

κι έχει κάτι απ’ τα σπλάχνα μας

το σκοτάδι

ή το παιδί σου που ήταν σκοτάδι

την υποχρέωση για κάποιο ρολόι

που χτυπάει αργά στο κρεβάτι

κι εμένα

το γέλιο και το ψωμί μου