Το λειψό φεγγάρι
στέκεται δειλό
κάτου στο γιαλό,
που έχει χρώμα πάρει
κόκινο θολό.

Κ’ ένα δρόμο ανοίγει
στα νερά εκεί χάμου,
που γλιστρά με ρίγη
κ’ έρχεται και σμίγει
τη βαρειά καρδιά μου.