Καλοκαιριάτικο μελτέμι
σου αναστατώνει τα μαλλιά.
Το φόρεμά σου γοργοτρέμει
καθώς στα χείλη σου η λαλιά.

Και κάτι να μου πεις γυρεύεις
κ’ ενώ το θέλεις δεν μπορείς,
μαζί δειλιάζεις και θαρρεύεις
κι ασάλευτη μ’ αντιθωρείς.

Την αναπνοή σου κόμπος πνίγει
το γέλιο σβει σ’ ένα βυθό.
Μα φως, της όψης σου, ξανοίγει
το μαραμένο ώς τώρα ανθό.

Κ’ ενώ της μοίρας σου η ανέμη
γυρνώντας δένει τη θηλιά,
καλοκαιριάτικο μελτέμι
σου αναστατώνει τα μαλλιά...