Αμμόχωστος.

Γη που έδινες ζωή.

Γη που χάριζες χαρά.

Γη του έρωτα και γη της ομορφιάς.

Ευλογημένη γη.

Γη που κατακτήθηκες απ’ των εχθρών τα σύνεργα.

Γη που βεβηλώθηκες σαν δε σου πρέπει.

Γη πολιορκημένη.

Ελληνική γη.

Γη που σ’ αγάπησα και σ’ ερωτεύτηκα

από τις μνήμες του παππού και της γιαγιάς.

Γη που σε γνώρισα σαν δε σου πρέπει.

Το φοβερό της μνήμης θα με ακολουθεί

ώσπου η Ρωμιοσύνη ν’ αναστηθεί

και τότε θα `μαστέ μαζί.

Γη, δική μου γη.