Ένας κήπος γεμάτος ρόδα ήταν το πέρασμά σου.

Τα πότιζες ζωή.

Τα χάιδευες γλυκά.

Τα γέμιζες αρώματα.

Τα έσταζες δροσιά.

Στα ρόδα της αυλής σου αγκάθι δε θα βρεις,

γιατί απ’ την ψυχή σου τους χάριζες ψυχή.

Γέρνει ο ήλιος σου, αν κι ακόμα χαρίζει φως.

Σκοτεινιάζει ο ήλιος σου, αν κι ακόμα φωτεινός.

Σβήνει ο ήλιος σου, αν και φωτίζει εμάς.

Δύει ο ήλιος σου, ανατέλλει όμως για μας.