Ώρα πρώτη κι ο θίασος έξω απ’ την πόρτα.

Χτυπά κι ανοίγω ευλαβικά,

όπως έμαθα άλλωστε να κάνω.

Τα βλέμματά μας αντικριστά

και απ’ το μυαλό μου περνάς εσύ.

Έτσι όπως ξέρεις να με κερδίζεις κάθε φορά,

να με παρηγορείς, να με φροντίζεις, να με συντηρείς.

Με καταριέσαι πάλι με την ευλογία,

δεν αντιστέκομαι,

παραδίνομαι ερωτευμένος.

Υπόσχεσαι στιγμές

απ’ τη χώρα του αχωρήτου

και γνέφω θεληματικά.

Ολόδικός σου.

Στις λέξεις, στους στίχους, στις στροφές.

Ποίηση, άχραντο μυστήριο.