Πιο φωτεινά απ’ όλα καίγονταν τα μαλλιά της βραδυνής αγαπημένης:
της έστειλα φέρετρο από το πιο ελαφρύ ξύλο.
Το περιτριγυρίζουν κύματα ουρλιαχτά σαν το κρεβάτι των ονείρων μας στην Ρώμη;
σαν κι εμένα φοράει περούκα λευκή και μιλάει βραχνιασμένα:
μιλάει σαν κι εμένα τότε που εξασφάλιζα άδεια εισόδου σε καρδιές.
Ξέρει ένα γαλλικό τραγούδι για την αγάπη, το τραγουδούσα το φθινόπωρο,
όταν χασομερούσα ταξιδεύοντας στην χώρα του αργά και έστελνα γράμματα στις μέρες.

Είναι ωραία βάρκα το φέρετρο, σκαλισμένη από σύδεντρο αισθημάτων.
Και εγώ μαζί του κατέβηκα το αιμάτινο ποτάμι, τότε που ήμουν πιο νέος από το μάτι σου.
Τώρα είσαι νέα σαν νεκρό πουλί στο χιόνι του Μάρτη,
τώρα έρχεται σε σένα και τραγουδάει το γαλλικό του τραγούδι.
Είσαστε ελαφρείς: κοιμόσαστε ως το τέλος την άνοιξή μου.
Εγώ είμαι πιο ελαφρύς:
τραγουδάω μπροστά σε ξένους.




Μετάφραση : Παναγιώτης Γαλανόπουλος