Χαίνον τραύμα τα χείλη μου απ’ το δικό σου φιλί
Αιμορραγούν έκτοτε ασταμάτητα σαν ασπίδα στην παρακμή.
Ύστερα βήχουμε χάδια ή λόγια ανείπωτα
Σε στεναγμών απαρηγόρητους κρυψώνες
Μιας και κανείς ποτέ δεν κατάλαβε
Ότι τα κίτρινα φύλλα σημάδι είναι και συναγερμός
Για τον βελούδινο ομαδικό βιασμό
Που εν αγνοία μας, ετοιμάζουν.