Η καρδούλα το ξέρει η παιδική
πως το θάμα δε χρειάζεται πολλά για να γενεί
κι ανοίγει διάπλατα τα δροσάχαρα αυγινά
σαν τ’ αγριολούλουδα τα γαλάζια και μενεξελιά

Εκεί στην παρουσία των ανεμώνων
τα παιδιά αν στήσουνε τ’ αυτάκι τους και μόνο
ακούνε σιγαλά ν’ αναβλύζουν
οι μυστικές πηγές του παραδείσου

Κι είν’ ένα θαύμα όλα μαζί
οι παπαρούνες οι ανεμώνες το παιδί
κι οι μέλισσες καθώς τρυγούν ολημερίς
το γλυκόχυμο των λουλουδιών το ανθογύρι
μεθούν τα μάτια μες χο πανέμορφο το πανηγύρι

Να τρέχουν οι φωνές οι παιδικές ακούς
ανάμεσα στα ρείκια και τα μούσκαλα
και με χαρούμενους ψιθυρισμούς
κάτω απ’ τα θαμνόσκηνα θαρρεύουν
και χούφτες τις αχτίδες από φως μαζεύουν

Κι όλο το θάμα συνεχίζεται μες τη βραδιά
καθώς οι τρίλιες οι νυχτερινές χορεύουν
στη λαμπερή ασημόφεγγη τη σιγαλιά

Εσήμανε να ξημερώσει
αλλά το θάμα δε λέει να τελειώσει
να τον Αυγερινό που αστραποβολάει
παράωρο αστέρι ξεχασμένο
κι ένα παιδί που το κοιτάει
αναρωτιέται απορημένο

– Τι τάχα θε να πούνε τ’ άστρα τ’ άλλα
την ώρα του σχολειού
όταν θα τα ρωτάει η δασκάλα …