Θυμήθηκα το σπίτι με τις κούνιες.

Τη μηλιά, τη λεμονιά, το γιασεμί στην πόρτα,

τη μικρή μας κουζίνα

που χωρούσε τότε όλα μου τα όνειρα.

Την πέτρινή μας αυλή και το μικρό κάγκελο

που δεν κατάλαβα ποτέ

γιατί και πώς έκλεισε.

Ίσως να `ναι και παρήγορο

που δε θυμάμαι τον ξεριζωμό,

που δεν ακουμπά τη μνήμη μου

ο κρότος απ’ το κλείσιμο της πόρτας

για τελευταία φορά.