Εκείνοι που πάντα τους απογοητευμένοι
απ’ την αγάπη κι απ’ τη ζωή κι απ όλα γύρω τους

Εκείνοι που ανάσαιναν από ένα παράθυρο στη ρέμβη

Εκείνοι οι προδομένοι στα όνειρά τους
που επένδυσαν τη ζωή τους
στις μικρές φωνές του δάσους

Εκείνοι οι πάντα ανικανοποίητοι
οι διαψευσμένοι στις προσδοκίες τους
που σιωπηλά δραπέτευαν στην ποίηση

Εκείνοι οι στερημένοι από στοργή και χαρά
κι από λίγη τρυφερότητα που τόσο διψούσανε
που αποζητούσανε να σπάσουν το φράγμα της λησμονιάς

Εκείνοι που άκουγαν τη Μοίρα μες τον ύπνο
κάτι σαν ρίγος κάτι σαν σβησμένο ήχο

Εκείνοι που περίμεναν να λυθεί το πλάνεμα του νου
και με μια ανερμήνευτη αίσθηση στέρησης
γύρευαν το φως ενός άλλου ουρανού

Εκείνοι οι πάντα ανυπεράσπιστοι στην αγάπη

Εκείνοι που δεν επιβραβεύτηκαν ποτέ
γιατί ακολούθησαν το μονοπάτι
το στερημένο από προϋποθέσεις επιτυχίας
που με μια σχεδόν υπερανθρώπινη περιφρόνηση
στάθηκαν έξω απ’ της επιθετικής βιοπάλης τη μανία

Εκείνοι που μ’ ένα πνεύμα αέναης αναζήτησης
με μια δίχως αυτοσυνειδησία νοσταλγία
κυνηγούσαν ό,τι δεν ήταν μπορετό
μ’ έναν οδηγό θύμησης ανεξήγητης
κυνηγούσαν πάντα το ανέφικτο
το απρόσιτο
κείνο που δεν υπήρχε
το απροσπέλαστο
το χαρμόσυνο

Εκείνοι που μας μίλησαν για το μεγάλο μυστικό
που μας περιστοιχίζει

Εκείνοι που μας μίλησαν για την εξαίσια επαλήθευση
μιας μυστικής μας μοίρας

Εκείνοι
που `φυγαν χαμογελώντας
πριν απ’ το θέρος
μ’ αυτά τα λόγια
«Ω ναι το δειλινό μιας πικρής μέρας
δεν είν’ το τέλος»