Και παρακολουθώ
μέσα σ’ έναν κόσμο πρόσκαιρο και κλειστό
τη δίχως δικαίωση καλοσύνη
το θρίαμβο της βίας
του χάρου την αδιαφορία
που αλύπητα κτυπά στην τύχη
τα δάκρυα και την αδυναμία της ορφάνιας
τη δίψα των φτωχών ανθρώπων για δικαιοσύνη

Και παρακολουθώ
μέσα σε μια παραδοσιακή κι οριακή ζωή
τις σβησμένες ελπίδες
την αδικαίωτη αρετή
το σιωπηλό κλάμα στη μοναξιά
μέσα σ’ ένα πλαίσιο πεπερασμένης ανθρώπινης μοίρας

Κι η ψυχή του ποιητή διψά
να μετατρέψει τη λιγόλεπτη ομορφιά
σε κάτι αιώνιο

Το επίμονο χιλιόχρονο όνειρο

Κι ο ποιητής θέλει να δώσει
διάρκεια στη στιγμή και να δηλώσει
πως είν’ επιφαινόμενη μονάχα η φθορά
και μ’ αγωνία καρτερά
να δει έστω για μια φορά
πως στην αρετή
επιφυλάσσεται δικαίωση τελικά