Ήμουν σε κείνο το δωμάτιο

θυμάμαι

κάτω απ’ τις πατημασιές

των αλόγων

θαμμένη για χρόνια

δεν είχα πια μαλλιά να κρατηθώ

η φωνή μου

άλλαζε δέρμα στο πάτωμα

και τα μάτια … τα μάτια μου

άδεια γραμμή

που περίμενε

κάποιος να σπάσει την πόρτα

στον τοίχο ψηλά

ένας Χριστός καρφωμένος

μαχόταν για την ψυχή μου

με τα χέρια σταυρωμένα

στο στήθος

πιο κάτω

το σιδερένιο κρεβάτι

λευκή επιμονή

τσαλακωμένη

στη σάρκα

κι η πολυθρόνα

στο χείλος του γκρεμού

-στους κίτρινους φίλους άρεσε

από κοντά

να θαυμάζουν το θάνατο-

δυτικά το παράθυρο

μισάνοιχτο

χελιδόνια λευκά στις κουρτίνες

όταν φυσούσε

έτρεχαν στο φεγγάρι

κι επέστρεφαν

επέστρεφαν

χιλιάδες επέστρεφαν

κι ακουμπούσαν απαλά

τα φτερά τους

στο πάτωμα