Φρακτά όπως ξομολογητήρια, να ξανοίγουνται
τις ταραχτές των πόλεων μεσημβρίες, μηδέ να γυρνούν
καμιάν απ’ όσες ρουφούν θωριές.
Φωτός φαιού εν λούστρο, χαρακιές κι οι χείρες των ταφόπετρας,
κάθε τους κράσπεδο και ανάπαυμα:
Όλοι οι δρόμοι κάποτες διανύονται.

Τότες νήπια σπαρμένα σε σκαλιά κι οδούς,
είτε γυναίκες που απ’ τα ψώνια τους γυρίζουν
πλάι σε δείπνων διαφόρων μυρουδιές, θωρούν
φάτσας τραχιάς τ’ ασπράδι ως επυργώθη
στιγμιαία, σε σάβανα φορείων κρεμεζιά του έναντι
καθώς το βαστούν, καθώς το σωριάζουν,

Κι ένα κούφωμα νοούν, ως λύσιμο
πέρα απ’ τα όσα δρώμενα να κείτεται,
και έστω για ένα κλάσμα εμπεδώνουν το,
μόνιμο και ολόαδειο κι αληθινό.
Θύρες που σφαλίζουν που υποχωρούν. Άμοιρη ψυχή!
ψελλούνε του καημού τους

Επειδής ό,τι ξεπροβοδά ο λίβας νεκρωμένος
μέλλει του κι ίσως αιφνίδια και του χαμού η φραγή
γύρω από ό,τι τελεσίδικο σχεδόν
και ό,τι γύρω απ’ αυτό συνυφάνθηκε
έτη τόσα, τ’ ανεπανάληπτο μείγμα του τυχαίου
τόσων σογιών και συρμών, εκεί

Εν τέλει λασκάρει. Πέρα
απ’ το του πόθου τ’ αλισβέρι
Απρόσιτο στην κλίνη του εντός
καρατομεί κυκλοφορίες και διαβαίνει
σιμά του έσυρε το που `μελλε να έρτει
και ό,τι και αν είμαστε απέλασε θαμπό.



Μετάφραση: Γιώργος Σαββίδης