τα σήμαντρα δε μιλούν,
μ’ ένα νταν τρεμάμενο ριγούν
ανεπαισθήτως τη σιγή

Κι απόμεινα βαθιά διψασμένη μιλώντας
για κρινολούλουδα Αγγέλων, όλη νύχτα ύψωνα φωνή
εκφωνώντας ολάκερη σύλληψη στην απόλυτη ματαιότητά μου
Και φοβόμουν να τα φιλήσω, που έφτιαχναν μπάλες χιονιού
στρογγυλές πάνω στους φανοστάτες
αργότερα στο πάτωμα που κοιμάμαι μ’ ένα μικρό φακό
στον εγκέφαλο στριμωγμένο
Απόμεινα μια έρημος φριχτή, δίχως την έρημο των αγριμιών
ήξερα πως ήταν αργά ξετυλίγοντας αυτόν το στίχο για παιδιά

Πού είναι αλήθεια τα δικά μου παιδιά
δε στέκονται μήτε σε δρόμο, μήτε σε ουρλιαχτό γυναίκας
Καραδοκώ σα φάντασμα
μπροστά σε όλα τα κυρτώματα
αν γινόταν να πλημμύριζα το σπίτι που επιστρέφουν
με ύμνους ζωντανούς απ’ τις αλλόκοτες χορδές της λύρας μου
να μην τα βρει λυγμός φλογώδης

Κι απόμεινα ένα δάχτυλο διαβάζοντας στίχους προφητικούς
για την εποχή της άνοιξης και του καλοκαιριού
που δε φάνηκαν επάνω σε ταράτσες
Βλέπεις εκείνη η ελπίδα, συχνά επιστρέφει μόνη
συχνά γκρεμίζει όλα τα στηθαία
αναζητώντας τα παιδιά τη νύχτα

Τα παιδιά μεταξοσκώληκες σε τρίσβαθο τρόμου
καθώς σκυλί ουρλιάζει βόσκοντας τις αυλές μας
Πού βρίσκεις ήρεμα ύδατα υδάτων
να ζευγαρώσουν τα παιδιά με κρυσταλλένια νύχτα;

Αλλά τα μάτια τους εξάπαντος
που ερωτεύονταν μόλις πρασίνιζε τη χλόη
διδάσκοντας στο πρόσωπό μας τον τρόπο που αντέχει
τις οχιές μες στο χορτάρι
δεν μπορώ να καληνυχτίσω
Τα μάτια των παιδιών φοβάμαι ύστερα στα χρόνια
Δεν τα ψηλάφισα με φίλημα τα περασμένα βράδια

Τα παιδιά, αγέρηδες ονείρων στου τόπου την Ιδέα
κρατούν πια στην κραυγή μαχαίρι
παίρνοντας τη συνείδηση της ενοχής μας
Παιδιά που μοιάζουν βρέφη από της θάλασσας τη μήτρα

Ω ανήσυχοι ουρανοί, με τι Πλειάδες ν’ αναφτερώσω
τον ολόλευκο τους μίσχο
σε όραμα λιγότερο χαμένο;

Τα είδα τα σώματα των παιδιών – μερικές φορές
να πεθαίνουν την πρώτη τους αλήθεια, παλεύοντας
με άγριο τον κίνδυνο
Όχι στο χρώμα της σημαίας μήτε στο μεγαλείο μιας συγκίνησης
που ψεύτικα σχεδιάζαμε να τ’ αποχαιρετήσουμε
Διάφανα καθώς ήταν, διαπερνούσαν ουρανό
γελώντας για τον πόνο
Σκοτωμένα παιδιά στην ηλικία που φορούν τη μάνα
χωρίς αίμα να φυτρώσει το χορτάρι

Είδα και τη γυναίκα!
Κατέβαινε σαν το σκυλί, κλαίγοντας το φουστάνι της,
για να θερίσει τον κισσό και το μέρος όπου οι φτερούγες των
παιδιών
ανατριχιάζουν κάθε μέρα
Αλλά την περιστοίχιζαν πράγματα που μεγαλώνουν κόκαλα
σκιώδη και άστατο τον άνεμο στη μνήμη
Κοίταζα πώς πάλευε τις ηλικίες του πόνου με θειάφι
και δεν ανέβαινε ψηλότερα από το χέρι των παιδιών
Τι δύναμη χρειαζόταν
ν’ αφήνει ένα βλέμμα σχίζοντας το χώμα, κόπηκε εκείνη
σαν πέρασε το σώμα της να μείνει ως το θάνατο
μέσα κανείς, ένα κενό. Διόλου δεν πέθαναν τα παιδιά