Μες του κελιού τη μοναξιά θέτω μα δεν κοιμούμαι
Του φεγγαριού το ξένοιαστο σεριάνι συλλογούμαι

Αυτός που μένει αδιάφορος στση λευτεριάς τα πάθη
Μοιάζει βουγιού που του `χουνε το πανοζεύλι μάθει

Σα ιδώ πουλί μες στο κλουβί, ότι πουλί κι αν έναι
Δεν ξέρω τι παθαίνουνε τα μάθια μου και κλαίνε.