Δεν έχει ιστορία ο αέρας
Μνήμη η ζέστη η απογευματινή
Οι άνθρωποι που πάνω κάτω προχωράνε
Ηλικιωμένοι που τους σέρνουνε παιδάκια
Σκηνοθεσία της φύσης καθώς γέρνει η ώρα
Κι ο φωτισμός αλλάζει σαν νέο έργο ν’ ανεβάζει
Κάποιας κινέζικης του δειλινού καλλιτεχνίας
Και γύρω μόλις να’ τανε φτασμένοι
Φοινικιές και κορμοί στρεβλοί των πεύκων
Μέσα από πράσινες εκρήξεις ν’ αποκρούουν
Για πόσο ακόμα τα επερχόμενα σκοτάδια
Που τελικώς επέρχονται πιο δυνατά κι από τη μοίρα
Ενώ τα πρώτα φώτα φτιάχνουνε παρέες
Από σκυμμένα πράγματα καθώς πατάτες
Τηγανητές που προσπαθούν μετά μανίας
να ταιριάξουν
Το κίτρινό τους με το κίτρινο
Της πλαστικής καρέκλας ένα γύρω.