Να μου μιλάς με προσευχές

αν θες να δεις τα μέσα μου.

Ξορκίζω χρόνια τώρα

την τάξη των πραγμάτων

κι αγνοώ το μέτρημα

από βαθιά ανάγκη.

Ήρθαν και φύγαν άνθρωποι

κι εγώ ανόητος, παράφρων βιολιστής

ερμήνευα στο μέτρο της αγάπης.

Χαμένος ήμουν και το ήξερα

μα μια ανάμνηση φωτός

έπραττε πάντα ερήμην μου

όσα από πάντα αγνοούσα.

Ήρθανε δώρα φέρουσες

ώρες της πρώτης νιότης

μα καλντερίμι η ζωή

και πρόθυμοι σουγιάδες.

Ήταν στιγμή, αλάτι να γενεί η ζωή

όχι να νοστιμέψει

μ’ ακέραιη να κρατηθεί

κι ας μου `ταζε το φως σου.

Να μου μιλάς με προσευχές

αν ξέρεις από κόλαση.