Μικρή απ’ το παράθυρό σου,

σε χειροκρότησαν.

Σ’ άκουσαν στο ραδιόφωνο πρώτη φορά

σε χειροκρότησαν.

Μέσα στους πρώτους φόβους σου

οι δάσκαλοί σου

σε χειροκρότησαν.

Περνούσε ο καιρός, τα χέρια πλήθαιναν

χωρίς σταματημό

κι όλου του κόσμου τα θέατρα

σε χειροκρότησαν.

Δοξαζόσουν κι ο κόσμος χειροκροτούσε.

Μεταμορφωνόσουν κι ο κόσμος χειροκροτούσε.

Ερωτευόσουν κι ο κόσμος χειροκροτούσε.

Έχανες τη φωνή σου κι ο κόσμος χειροκροτούσε.

Βυθιζόσουν μες στην κατάθλιψη κι ο κόσμος χειροκροτούσε.

Κηδευόσουν κι ο κόσμος χειροκροτούσε.

Μα εγώ που δεν είχα δυο χέρια στα χρόνια σου

να γίνω κρότος στον κόσμο που τότε ζούσες

μαθητεύω σ’ άλλη χρήση των χεριών,

ευλαβικός συλλέκτης του προσώπου σου

τολμώ να σε αγγίζω