Ξεπλένω το φλιτζανάκι του καφέ
και καθαρίζω επίμονα
το κόκκινο κραγιόν, καθώς την θυμάμαι.
Αλήθεια, δεν της είπα ποτέ πως είναι όμορφη.
Στη μνήμη χαραγμένη
προστάτιδα ανυπεράσπιστων χρόνων.
Μια μυρωδιά από τσιγάρο
με πρωινό μακιγιάζ.
Έντονο μοβ στο σπίτι και στα πράγματα
και το πάτωμα πάντα να γυαλίζει,
να αντανακλά τα χρόνια της
που περνούσαν ερήμην της
προσδοκώντας.
Μια αφέλεια αναγκαία επιβίωσης
να μην την απελπίζει
που πλήγωνε τον χρόνο,
άφηνε βέβαια εκ των υστέρων τα σημάδια της.
Μια γεύση από φιλί λίγο πριν τον ύπνο
να ησυχάζει τους εφιάλτες της μέρας
και άρωμα μέντας τα κρύα βράδια του χειμώνα.
Γέλιο μέχρι δακρύων
και δάκρυα σκορπισμένα σε ψεύτικα χαμόγελα,
σαν τις σκέψεις μου
σκόρπιες κι αυτές.
Άλλωστε παιδί της είμαι,
η μάνα μου είναι.