Τα βράδια περπατώ ξυπόλητος
στις στέγες των ανθρώπων
κι αναζητώ στις καμινάδες τους
σημάδια των ψυχών τους.
Ανταποκρίνονται όσοι αγάπησα,
κι ύστερα πλάθουν εικόνες αστρικές.
Απόψε πρόσθεσα και τη δική σου
στην καθιερωμένη διαδρομή,
μια στάση άκρως απαραίτητη.
Αλήθεια πώς σʼ αναγνώρισε ο πατέρας σου
μικρή μου Νάντια;
Ναδίνα ή Εκάβη;
Και εκείνο το σπλαχνικό
μικρό αγόρι σου
έσκυψε μια στιγμή στα μάγουλά σου;
Φίλησε τα δάκρυα της νιότης σου
και της πικρής σου μνήμης;
Κι έπειτα, τον χρόνο της λήθης
τον συνάντησες ποτέ,
τον έκανες και εκείνο στίχους;
Εμείς ανάμεσά του ανταμώσαμε,
δεν ξέρω αν το θυμάσαι.
Σε κάποιο μεσουράνημα
ίσως ξαναβρεθούμε…