Όσο μπορώ θα υπερασπίζομαι την αλήθεια.
Τα χέρια που έδωσαν αγάπη
πιάνοντας δουλειά στις πέντε το πρωί.
Την αγκαλιά που απλώθηκε
σαν ανθισμένη αμυγδαλιά.
Τον άνθρωπο που έδωσε στα παιδιά του Χριστό.
Την ιδέα που άντεξε μέσα στις εποχές
και δεν την παρέσυρε
ο άνεμος του φθινοπώρου.
Την ευλογία του χρόνου
που πήρε αξία στο μοίρασμά του.
Την καθαρή ψυχή
που τόλμησε την υπέρβαση χωρίς φόβο.
Την επανάσταση
που γεννιέται στο πρόσωπο της νιότης
και μεγαλώνει με ευλάβεια.
Μα αν έρθουν καιροί δύσκολοι
και λησμονήσω τα λόγια αυτά,
κάψτε τα μαζί μου.
Ήταν μονάχα λέξεις…