Τη θάλασσα ζωγράφιζα κι έβαλα τον παφλασμό της
να φιλά στ’ ακρογιαλιού τη χρυσόμεικτη άμμο

Και σαν ν’ άκουσα το φλοίσβο της τον ομιλητικό
στην παράκτια γραμμή κει κάτω να δακρύζει
ήχους υγρούς που γύρευαν λέει το ζωγράφο
να του πουν μην πάει κι αφήσει το έργο του στη μέση

Όχι τώρα για όνομα Θεού
π’ άρχισε του άνεμου έρωτα το κύμα ν’ ανταριάζει!

* * * * * * * *

Σε συνάντησα στ’ ανεμοδαρμένα ύψη
μ’ άγγιξες στους παφλασμούς των κυμάτων
γείραμε μαζί στα ροδιά ηλιοβασιλέματα-
μα θαμπώθηκα τόσο απ’ τη λάμψη σου
που ταυτίστηκα με την ψυχή σου