Ψάχνω τον δρόμο, τον δικό μου δρόμο,
ανάμεσα σε χίλια δυο αδιέξοδα,
σε πόρτες που πάντα μένουν κλειδωμένες,
σε πάρκα που τα παγκάκια τους είναι βρεγμένα και η μπογιά τους ξεφλουδισμένη.
Σε τηλεφωνήματα που ο συνομιλητής είναι αδιάφορος,
σε τηλεοπτικά δελτία, σ’ εκπομπές.
Ψάχνω τον δρόμο μου στα σπίτια, εκεί που οι γυναίκες είναι πάντοτε βαμμένες
και φορούν γυαλιστερά κόκκινα τακούνια.
Σε πολυκαταστήματα, σε σχολικές εκδρομές μαζί με ερεθισμένες μαθήτριες
κάτω από πολικές θερμοκρασίες.
Στα μπαρ μαζί μ’ αλκοολικούς θαμώνες, παρέα με τους ποιητές της νύχτας
και τα μισοσβησμένα τους τσιγάρα.
Στον ιππόδρομο, στα σφαιριστήρια,
στον καφενέ της δυστοκίας μου περιμένοντας το πρώτο φως της μέρας.


Ο δρόμος που αναζητώ μοιάζει με το διψασμένο ωκεανό της σκοτεινής πλευράς της σελήνης .

Μακρύς και απέραντος, ίσος πιο τρομακτικός στο ξέβρασμά του.
Φαντάζει με γυναίκα που περιμένει το θανατικό της, ανάσα μ’ άρωμα λεβάντας.
Η ψυχή μου κυκλώθηκε από θλίψη,
ανάμεσα σε δυο πνευμόνια καπνισμένα βρίσκεται τώρα να μονάζει.
Κι’ όσο για το χρόνο και τη δημιουργία;
Να παν όλα στο διάολο, να πλαγιάσουν υπεύθυνα μαζί του,
κάτω απ’ το χλωμό, της Φλεβαριάτικης πανσέληνου το απίθωμα...