Το φορτίο στις πλάτες μου βαρύ,
τα βήματά μου ολοένα βραδύνει.
Η ανάσα βγαίνει απ’ τα πνευμόνια μου καυτή πυρακτωμένη.
Ο ανηφορικός δρόμος δεν έχει τέλος
και στα μέσα του πάντα νιώθω πως πεθαίνω.
Μ’ ένα μπουκάλι τσίπουρο στο δεξί μου χέρι αναμετρώ ένα-ένα τα σκαλοπάτια,
χάνοντας πάντα τον αριθμό τους.

"Σαράντα τέσσερα; Σαράντα δύο; Είναι ανώφελο. Δε νομίζω πως θυμάμαι πια..."
Κάθε στιγμή την ίδια διαδρομή συλλογίζομαι τους ίδιους δύστυχους σκύλους
που γαβγίζουν στο πέρασμα κάποιου θαμώνα της περιοχής τους.
Τα μαύρα μου ρούχα ξέφτισαν στο χρόνο γινήκαν γκρίζα απ’ τα δέκα χιλιάδες
-θαρρώ πως ήταν κάποτε λευκά- αστέρια, και τα μάτια μου ματώνουν
παρατηρώντας ένα ξερασμένο κομμάτι φεγγαριού, ν’ μισοφέγγει ανάλαφρο σ’ ένα κομμάτι θάλασσα...

Μήπως είμαι γέννημα-θρέμμα της ίδιας μου της φαντασίας;
Μήπως ξεχάστηκα πριν ακόμα γεννηθώ, στη κοιλιά της μάνας μου
και τώρα τυραννιέμαι γυρνοβολόντας άσκοπα σε σοκάκια και σελίδες
που είναι δύσκολο κανείς να τις παρατηρήσει;

Μήπως τα γραπτά μου πάλιωσαν και εγώ τα νιώθω ακόμα ν’ αναπνέουν;
Γερνώ, κάθε μέρα τρομερά.