Είμαστε όλοι μεθυσμένοι!, συνήθιζε να λέει ένας φίλος μου,
άνθρωπος καθημερινός, φιλόσοφος της σύγχρονης εποχής,
κάθε φορά που προσπαθούσε να ανοίξει δρόμο στα πλημμυρισμένα από κόσμο,
πεζοδρόμια της Μητροπόλεως και της Τσιμισκή.
Είμαστε όλοι μεθυσμένοι!, μπροστά απ’ τα μεγάλα πολυκαταστήματα
και τις φωτεινές επιγραφές και τις σειρήνες της τηλεόρασης.
Έλεγε κάθε φορά και πιο δυνατά.
Ολοένα και πιο δυνατά με φωνή Στεντόρεια.
Κραύγαζε στα πρόθυρα του μεγάλου ξεσπάσματος.
Στη τελευταία θέση του αστικού λεωφορείου,
μια λυπημένη εικόνα γεμάτη σκέψεις ψιθύριζε αλήθειες σ’ έναν κόσμο
που φτιάχτηκε εκ των πραγμάτων για να μην ακούει,
να μην βλέπει και να μη σκέφτετε.
Είμαστε όλοι μεθυσμένοι!, παντού και πάντα,
στη πατρίδα μου το Μέρυλαντ,
στη πατρίδα μου Καέν,
στη πατρίδα μου το Σίσερο,
στη πατρίδα μου Αθήνα.
Είναι δύσκολο να εκπληρώσουμε τους στόχους μας.
Βλέπεις χάνονται πάντα στην πορεία.
Μπερδεύονται με τους παλιούς και τους καινούριους.
Το βλέμμα μετά από τις καλά παραλλαγμένες καθημερινές εντολές,
δε φτάνει πια τόσο μακριά όπως πρώτα.
Αυτό ισχύει για όλους μας.
Γινόμαστε κοντόφθαλμοι χάνοντας την πηγαία κριτική μας ικανότητα.
Εναποθέτουμε τις ελπίδες και τα όνειρα που κάναμε προχθές
που ήμασταν παιδιά ξεπουλώντας τα πολύ εύκολα,
σε όλους τους προέδρους,
στους διευθυντές μας,
σε όλους τους κατασκευαστές πολυτελών αυτοκινήτων,
σε όλους εκείνους που φοβούνται να κυκλοφορήσουν μόνοι τους στο δρόμο
και βρίσκουν εύκολα καταφύγιο στη μικρή οθόνη.
Σε όλους τους "κράχτες", όποια κι’ αν έχουν μορφή.
Ήμαστε όλοι μεθυσμένοι!, γιατί ο κόσμος σήμερα δεν αγοράζει βιβλία όπως παλιά.
Παρ’ όλα αυτά θέλει τη βιβλιοθήκη του γεμάτη.
Τώρα, ακόμα και η τηλεόραση διοχετεύει "τέχνη".
Βρόμικα και ύπουλα, όπως καλά ξέρει να κάνει.
Ανάμεσα στα άχρηστα προϊόντα που προσφέρονται για χρήσιμα,
βρίσκονται και βιβλία!
Βολεύτηκαν εύκολα κι’ αυτά μέσα στα διαφημιστικά δεκάλεπτα των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών.
Συγγραφείς – Ποιητές της μίας νύχτας.
Άχρηστοι αξιοθρήνητοι άνθρωποι που απευθύνονται σε άχρηστους αξιοθρήνητους ανθρώπους.
Άξεστοι ηλίθιοι που αυτοαποκαλούνται άνθρωποι της τέχνης.
Συγγραφείς – Ποιητές της μίας νύχτας που βρήκαν την εύκολη
και γρήγορη λύση να πουλήσουν τα λογοτεχνικά τους σκουπίδια.
Εκατοντάδες άχρηστες σελίδες που ξεπροβάλουν
πίσω από τους ίδιους και τους ίδιους αδιάφορους ήχους
μιας μουσικής γραμμένης δίχως νότες πάνω σε "τετράγραμμο".
Πίσω απ’ την ίδια βαρετή και μονότονη φωνή μιας κρυμμένης εκφωνήτριας,
που προσπαθεί μάταια να περάσει την εικόνα μιας καλλιεργημένης – πολιτισμένης ντομάτας.
Αυτά είναι λίγα μόνο απ’ τα πέτρινα λόγια που ξεπηδούν
μέσα από πύρινες σκέψεις οργής για την ανθρώπινη κατάντια.
Καταδικασμένη απλώνεται η κοινωνία ολόκληρη στα πρόσωπά μας,
με τελεσίδικη απόφαση παρμένη από καιρό στο μυαλό εκείνου του καθημερινού,
του ασήμαντου φιλοσόφου της σύγχρονής μας κοινωνίας.
Εκείνου του ανθρωπάκου που θα έχει πάντοτε τη θέληση να σκέφτεται ελεύθερα,
και να κρίνει ορθά, και να εκτιμά το κάθε τι που έχει πραγματική αξία.
Αξία σε μια κοινωνία που έχει τόσα λίγα να μας δώσει.