Μερικές φορές όταν βρίσκομαι ξαπλωμένος κάπου ανάσκελα,
νοιώθω τα μάτια μου να βρέχονται.
Μια περίεργη ένωση υγρής μορφής, αρχίζει να κατεβαίνει το δέρμα μου εξερευνώντας το σπιθαμή προς σπιθαμή
μέχρι να τσακιστεί σε κάποιο κλείσιμο των βλεφάρων.
Κυλάει στο μάγουλο και καταλήγει στα χείλη μου η στο λαιμό μου η κάπου.
Είναι ένα δάκρυ. Μία ανόητη σπονδή σε αυτό το κάποιο.
Μα δεν είναι αποτέλεσμα πόνου ή
θλίψης καθημερινής σπαρακτικής ή η αιτία κάποιας ανάμνησης,
μιας αγάπης παλιάς που τριγυρίζει τώρα στα παλιά λημέρια έχοντας καταστραφεί για πάντα. Θα μπορούσε και να είναι...
Μα η ψυχή είναι ανίκανη να δακρύσει όταν εγώ το θέλω. Ίσως γι’ αυτό και να μην είχε,
και να μην έχει ακόμα και σήμερα, μορφή και να περιγράφεται γλυκά και λυρικά σε κάποια στυφά αναγνώσματα μόνο.

Η αγάπη... Είναι ανθρώπινη αδυναμία, σαν το λάθος που δεν μπορείς να μη δε κάνεις.
Σαν μια τρύπα που φαίνεται τη μέρα,
ενώ εσύ κυκλοφορείς μόνο τα βράδια∙
και μάλιστα τόσο πολύ μεθυσμένος που δεν μπορείς να μετρήσεις το άθροισμα των παπουτσιών που φοράς..
Έχουνε γράψει πολλοί για την αγάπη. Δεκάδες σελίδες γι’ αυτό το συναίσθημα και τις συνέπειές του ακόμα,
αλλά κανένας ποτέ δε κατάφερε να γράψει για το πώς να την αποφύγεις.
Είναι δύσκολο να γράψεις κάτι τέτοιο όταν αγαπάς.
Γι’ αυτό και εγώ δε θα το κάνω απόψε.