Νύχτωσε

σκοτείνιασε αλλά στο βάθος

φέγγει πάντα ο κήπος όπου περπατώντας

ξεφυλλίζεις το ανεξήγητο

Πόσα

βλέμματα ρόδων ψηφίδες ζωής

κόπηκαν βίαια κι έπεσαν στη χλόη

φύλλων θροΐσματα κελαηδισμοί πουλιών

ανάλαφρα φτερουγίσματα ονείρων

δραπέτευσαν από εφιάλτη παιδικό

άστρων μικρές κραυγές σημάδεψαν για πάντα το κενό

Κι ακόμη

δρομάκια λιγότερο επικίνδυνα

από κείνα που δε ζήσαμε ποτέ